Boaz

For a little precious baby boy called Boaz!

Todays nrc.next

Fietsband

Maanden geleden kocht ik een nieuwe fiets. Ik reed ervoor naar een buitenwijk van Amersfoort en belde aan bij een lelijk nieuwbouwhuis. De deur ging automatisch open en een mevrouw met beugels om haar benen reikte mij een slap handje aan. De fiets was een model die ik al jaren wilde, snel, klein en het voorlicht was ingebouwd in het stuur. Ik vroeg haar of het haar fiets was. 'Nee' zei ze, 'Ik fiets al jaren niet meer.' 'Dat vermoede ik al' zei ik. 'Sorry' zei ze, ' Ik ga er even bij zitten' en ze nam plaats op de rugleuning van haar bank. Ze had al 12 jaar MS. Het was de fiets van haar bejaarde buurvrouw. Ze zei nogmaals sorry, de voorband is lek, een nieuwe band kost 7,50 dat trek ik van de verkoopprijs af. Ik liep op een drafje naar de fietsenhandel op de hoek, kocht een nieuwe band en laadde de fiets in. Thuis had ik in no-time de band vervangen. Maar er zat een slag in de band, legde de band er nogmaals op en blies de band extra hard op. De slag bleef. Al die maanden fietste ik rond met een bobbeltje in de band. Een kleine bobbel. Maar groot genoeg om me te ergeren. En elke week dacht ik, deze week moet ik echt een keer opnieuw die band er op leggen. Maar dat deed ik nooit. Als ik thuis zat leek de ergernis niet zo groot maar elke keer als ik op de fiets zat en de slag mij in een strak ritme ergerde maande ik mezelf de band bij thuiskomst meteen goed te leggen. Maar dat deed ik dus nooit. Toen ging de achterband lek. Het was de eerste keer dat ik mijn band door de fietsenmaker liet repareren. Hij was chagrijnig, werkte me zo snel mogelijk de deur uit, en was niet eens beleefd. 'Terug in de grote stad' dacht ik nog. En Lul, dat dacht ik ook. 'Oh de mevrouw van de blauwe fiets' zei hij toen ik binnenkwam. Ik betaalde een tientje voor de reparatie van mijn achterband en fietste weg. Binnen twee slagen merkte ik dat niet alleen de achterband gerepareerd was maar ook de slag uit mijn voorband was. Beiden banden waren extra hard opgepompt, en het was echt, na maanden was eindelijk slagbeurt mijn voorwiel. Ik fietste terug naar de fietsenmaker; 'Is er iets mis' zei hij. 'Nee, ik wil u bedanken dat u de bobbel uit mijn voorband heeft gehaald.' 'Ja dat klopt, dan doen wij met een sopje en wij pompen de band met extra druk. Dat waardeer ik dat u komt zeggen dat u daar blij mee bent' Mijnheer de fietsenmaker, al maanden hoop ik dat, als ik op een ochtend op mijn fiets zou stappen, de slag uit de voorband zijn zijn verdwenen. En vandaag is dat gebeurd. U heeft geholpen met een probleem, zomaar, zonder dat ik daar om hoefde te vragen. Dat waardeer ik meer dan ik dat bedankje duidelijk heb kunnen maken. Mijnheer de fietsenmaker, al maanden hoop ik dat, op een ochtend zomaar ineens de slag uit mijn band weg zou zijn. Of dat iemand zou zeggen, Kom maar, ik doe dat wel even voor je. En vandaag, was plots de slag uit band. Ik waardeer zo veel meer dan ik in het bedankje kon uitdrukken.

Mies

A little girl named Mies, born in December. This is her birth announcement card.  I wish all my blogreaders a good, fruitful week. Marike.

Zwaan

Het was koud. Voor het eerst deze winter. Echt koud. 2 graden toen ik de stad uitreed, rond het vriespunt toen ik op het landweggetje was. Het was het zo'n dag waarop alle domme clichés van toepassing zijn. Ochtendmist, waterkou, rode bol die langzaam ophoog rees. En een zwaan die in de berm stond. Ik ken deze zwaan, zie hem vaker. Hij stond half in de berm, half op de weg. Hij was zojuist de weg overgestoken. Hij keek naar me en toen keek hij om. Ik hoorde de zwaan zuchten. Zuchten zoals de helft van een echtpaar soms ook zucht, als zijn eega weer eens te lang er over doet om zich aan te kleden of haar haar te doen. Zoals mijn vader ongeduldig zucht naar mijn moeder. Nadat de zwaan omgekeken had zag ik mevrouw Zwaan heel langzaam en gracieus uit de sloot klimmen. Ze waggelde stapje voor stapje en bijzonder langzaam tussen het afgesneden riet door richting het asfalt. Mijnheer Zwaan stond nog steeds aan de andere kant te wachten en keek geërgerd en riep: 'loop toch eens door wijf.' Zoals die man in de supermarkt. Zij wilde van rij wisselen. Hij niet. 'Je laat het uit je hoofd hoor'. Zij zei niets terug en ging door met haar boodschappen op de band zetten. Vlak voor de berm bleef mevr Zwaan staan en keek mijn kant op. Er stond inmiddels een auto achter me en een zwarte SUV voor me. We stonden allemaal te wachten op de zwaan. Ze bleef staan. Ik was het zat maar toeteren was ongepast. Ik draaide mijn raam open en riep; 'Hee liep eens door' Dat hielp niet. Ik klikte met mijn tong zoals ik bij een paard doen. Het hielp niet. Toen toeterde ik. Dat hielp ook niet, maar er was nu genoeg plek voor mij en mijn auto om te passeren. Dat deed ik toen maar. De mevrouw in SUV en ik wisselde een blik uit. Ze knikte lachend haar hoofd. Ik schudde mijn schouders. En die zwanen?, ach die gingen gewoon samen verder, want zo doen ze dat nu eenmaal.

Magazine

A new years resolution: more drawings,more inspiration, less 'real'work on the blog. Since two years im not a parttime artist anymore, but a fulltime one. It has been amazing, im proud of all I have achieved, I love all the work I make and I love the freedom I have. But do work a LOT. I've spent less time just fiddling around, waisting time, drawing, finding things, making things, doodling and sketching. So more of those things in 2014. But for now; the product of my very hard work in november 2013; a glossy magazine for the Amsterdam Hortus Botanicus.