Zwaan

Het was koud. Voor het eerst deze winter. Echt koud. 2 graden toen ik de stad uitreed, rond het vriespunt toen ik op het landweggetje was. Het was het zo'n dag waarop alle domme clichés van toepassing zijn. Ochtendmist, waterkou, rode bol die langzaam ophoog rees. En een zwaan die in de berm stond. Ik ken deze zwaan, zie hem vaker. Hij stond half in de berm, half op de weg. Hij was zojuist de weg overgestoken. Hij keek naar me en toen keek hij om. Ik hoorde de zwaan zuchten. Zuchten zoals de helft van een echtpaar soms ook zucht, als zijn eega weer eens te lang er over doet om zich aan te kleden of haar haar te doen. Zoals mijn vader ongeduldig zucht naar mijn moeder. Nadat de zwaan omgekeken had zag ik mevrouw Zwaan heel langzaam en gracieus uit de sloot klimmen. Ze waggelde stapje voor stapje en bijzonder langzaam tussen het afgesneden riet door richting het asfalt. Mijnheer Zwaan stond nog steeds aan de andere kant te wachten en keek geërgerd en riep: 'loop toch eens door wijf.' Zoals die man in de supermarkt. Zij wilde van rij wisselen. Hij niet. 'Je laat het uit je hoofd hoor'. Zij zei niets terug en ging door met haar boodschappen op de band zetten. Vlak voor de berm bleef mevr Zwaan staan en keek mijn kant op. Er stond inmiddels een auto achter me en een zwarte SUV voor me. We stonden allemaal te wachten op de zwaan. Ze bleef staan. Ik was het zat maar toeteren was ongepast. Ik draaide mijn raam open en riep; 'Hee liep eens door' Dat hielp niet. Ik klikte met mijn tong zoals ik bij een paard doen. Het hielp niet. Toen toeterde ik. Dat hielp ook niet, maar er was nu genoeg plek voor mij en mijn auto om te passeren. Dat deed ik toen maar. De mevrouw in SUV en ik wisselde een blik uit. Ze knikte lachend haar hoofd. Ik schudde mijn schouders. En die zwanen?, ach die gingen gewoon samen verder, want zo doen ze dat nu eenmaal.