Vandaag vertrokken we weer noordwaarts. Na een krankzinnige bustocht (nu zijn ze allemaal nogal krankzinnig maar deze was buitengewoon eng) kwamen we aan in Chakaria. We hadden een telefoonnummer van mijnheer Tito, hij werkt hier voor een organisatie die boeren helpt om zonder gif,zonder bemesting en zonder irrigatie landbouw te bedrijven. Ook vechten ze tegen genetische modificatie van gewassen en zaden en hebben een zaadbank om kleine boeren van zaad te voorzien en zaad te bewaren zodat de boeren niet afhankelijk worden van de grote zaadbedrijven van deze wereld. (lees meer op:http://www.ubinig.org/)
We aten een cake-je en belden mijnheer Tito. Tien minuten later stond er een riksja voor onze neus en gingen we over kleine landweggetjes en over een enorme grote bamboe-brug naar de boerderij. Zo ongelovelijk mooi. Blote kindjes in de rivier, gekleurde doeken, rijst en andere gewassen, stil en groen. Kinderen met koe aan een touwtje en overal verbaasde gezichten om twee witte mensen te zien.
Op de boerderij zagen we tomaten, aardappels, bonen, onkruid (geen onkruid want ook voedzaam), kippen, koeienstront en composthopen. We hebben heel veel gehoord over de vervuiling en de landbouw hier, over de grote zaadbedrijven en de macht die zij hebben. En over het wankele evenwicht dat de natuur is. En hoe dat zo ontzettend uit balans is op veel plekken. En daar sta ik dan op mijn dure gympen, met mijn H&M kleren die hier geproduceerd zijn, geverfd en de boel hier vervuilen. Terwijl een keuterboertje geen landbouw meer kan bedrijven vanwege de vervuiling van de verf-fabriek of vanwege de tabaks-groei van B.A.T in dit gebied. Reizen in dit land is een enorme confrontatie mijn rijkdom en de armoede van de rest van de wereld. Liefs Marike
No comments:
Post a Comment