Bangladesh, Dag 14

Het is hier stil. Ik hoor wat geklutter en gerammel van de golfplaten daken want de wind waait hard. Gisteren zijn we vertrokken uit Bandarban, een rommelig, gezellig stadje in de heuvels. Per bus twee uur door de bergen en toen overstappen op een boot. Dat wisten we, maar niet dat het een piepklein houten bootje was, dat gewoon aan de oever van de rivier lag. In mijn hoofd was het toch een grotere boot. Twee en half uur stroomopwaarts op dit bootje met een pezige stuurman met een houten bamboestok. Heel langzaam en geen idee waar we terecht zouden komen.
Er is een arabisch gezegde en dat luidt: ' de geest reist met de snelheid van een kameel '. Mijn geest reist het liefste in het tempo van een langzaam bootje, een fiets of mijn eigen benen. Dus deze langzame boottocht, met het landschap dat langzaam aan je voorbij trekt.... het was prachtig. We zagen grote houten vlotten, wel 30 meter lang gemaakt van prachtige houten balken, versgekapt en nu zakte dat schitterende hout in een soort lange boottrein de rivier af. We zagen spelende kinderen, wassende mensen en boeren op de oever.
Na twee en een halfuur die prachtige stille wiegende bootreis was daar dan ineens een betonnen trap. Ruma, onze voorlopige bestemming. Klein, donker en stoffig. Het restaurantje waar we aten deed bijna middeleeuws aan.
De volgende ochtend zijn we met onze gids Samuel verder getrokken. Nog hoger de bergen in en het laatste stuk lopend afgelegd. Nu zijn we in een klein dorp waar de laatste 'tribal people' van Bangladesh wonen. Ze zien er Burmees uit, en zijn ook verwant aan de volkeren van Burma. Er zijn wat houten huisjes en 1 dorpstoilet. Er groeien papayas en bananen en de mensen hier verkopen gember op de markt van Ruma. Dat is geen vetpot, en het is 3 uur reizen. Ik vraag me af wat we, met onze blauwe ogen en dure schoenen, hier te zoeken hebben. Is het niet toch een beetje apies kijken? Maar tijdens het overheerlijke eten en het tandenpoetsen onder de volle maan realiseer ik me, hier zijn maakt me ook intens dankbaar voor wat ik heb. En maakt dat ik geniet van het eten dat ik dagelijks eet. Ik ben uit mijn comfortzone, sterker nog ver ver ver weg van mijn comfortzone en realiseer me dat ik nog nooit zo ver weg van 'mijn' wereld ben geweest.

De dag daarop, na een nacht in een houten huisje, op een dikke laag dekens wordt ik wakker en kijk uit over het meer. En ik hoor ' Last Christmas ' van Wham. Misschien toch minder ver weg van alles dan ik dacht.