Thuis

Ik ben op reis geweest en nu ben ik thuis. In mijn huis met gele muren en een gele vloer. Met mijn blauwe espresso=apparaat en tientallen gekleurde potloden, potjes ecoline en jurkjes met gekleurde dots. Maar ik voel me nog een beetje reiziger, zo thuis. Ik heb nog geen werk en doe klusjes links en rechts. Vandaag kwam ik op een school voor zeer moeilijk lerende kinderen in Amsterdam Noord. Ik had nauwelijks een stap over de drempel gezet en ik zat al vast in een omhelzing van een 10 jarige in een rokje met witte stippen. Ze kon niet zo goed praten maar gebaarde hallo. Daarna reed ik langs mijn favoriete bakker. Zij hebben er fantastisch brood van Menno. Het winkeltje was dicht maar ik zag door het raam nog een brood op tafel liggen. Ik kom er 2 of 3 keer per week. Meestal in mijn paardekleren. Soms schone kleren, maar vaker stinkend naar paard. De deur ging open en ik kreeg het laatste landbrood in mijn handen gedrukt. Zomaar voor niets. Het was al zo'n mooie dag maar toen ik bij de paarden een Vriendin uit februari opensloeg zag ik daar tot mijn verbazing mijn kaart op de pagina staan. Ik kan wel zeggen: ik ben een geluksvogel. Het was doodeng om een vaste geweldige baan op te zeggen. Maar kijk toch eens wat ik beleef. En ik werk al weer heel hard aan van alles. Vooral aan dingen die ik het allerleukste vind: tekenen. Het komt wel goed. Dat wist ik ook wel. Maar, deze kleine mooie ontmoetingen of momenten die helpen zo om dat ook echt zo te voelen.

Daar in het midden, de kaart met de hartjes. Hier te koop!

Geboortjekaartje

Een jongetje deze keer, Hidde. Door mijn reis wat laat op mijn blog verschenen. Ik werd heel blij van deze samenwerking, leuke mensen, veel vrijheid en tot op het laatste moment was het spannend of het een jongetje of een meisje zou zijn. Dat vond ik leuk, dat ouders het soms ook niet willen weten.

Birthday!

Dat is leuk, kreeg ik mijn eigen kaart in de bus! Op deze website te koop.
http://www.kaartje2go.nl/kaart-zoeken/marike%20knaapen

Moustache!

Found this pic on the internet. And just had to put it on my blog. Great moustache!

Trouwkaartje

Mijn jongste zus gaat trouwen. Met een lieve, knappe, slimme Ierse man. De genodigden komen uit Canada, de VS, Ierland, Nederland en zelfs uit Nieuw Zeeland. De kaart is zowel in het engels als in het nederlands. Voor de blog heb ik de engelse kanten aan elkaar geplakt, (en de nederlandse) maar eigenlijk was het kaartje aan vier kanten bedrukt. Een engelse voorkant met een engels binnenkant. Maar je kon het kaartje omdraaien en dan was er de nederlandse (gele) voorkant met nederlandse binnenkant.

Buskaartjes deel II

Thank you

Het is over. Ik ben thuis. Met een muts op en handschoenen aan fiets ik snel door de koude stad. Ik wacht op een warme dag en een ritje te paard door het park. Dat gaat me goed doen. En nu zit ik binnen, bij de verwarming, ik denk een beetje na en lees de krant.
Bedankt pezige, magere riksja-fietsers dat jullie ons, voor bijna niets, de stad door fietste. Bedankt grote ingezeepte man, voor je vrolijke groet tijdens je ochtend-bad op een straathoek van Kolkata. Een hele grote bedankt Mr. Johnny van Hotel Greenland, Bandarban, voor al je geweldige hulp en al je informatie en kennis over de Bawn-people van Bangladesh.
Bedankt alle aardige boeren die mij een verse wortel gaven, en die vertelden over de voedselprijzen. (laag, laag, laag)
Bedankt alle vogels en insecten van Sri Lanka voor de mooie concerten in de na-middag. Bedankt Carla, Mer, en Siem voor al jullie lieve hulp en het gevoel dat jullie er altijd voor me zijn. Bedankt lieve mooie slimme collega's van Nrc.Next voor de prachtige, ontroerende, vrolijke, gevoelige soundtrack bij deze reis.
Thank you Tom Atoh for your good spirits and your quiet but happy company on long busrides. Thank you for making me laugh and thanks for the best travel-companion I ever had. (and thank you for always having something to eat in your bag!)
Bedankt Carola voor de mooiste reis-groet die ik ooit heb ontvangen, en bedankt Loes voor je mooie boek. Bedankt onbekende reizigster die me zei: "Huil maar, en het komt goed", je had gelijk.
En bedankt lieve mooie mensen van Bangladesh, India en Sri Lanka.

Buskaartjes Sri Lanka

Prachtige buskaartjes, bijna allemaal uit Sri Lanka. Stempeltjes, handgeschreven data, de naamplaats en viezig grijs papier. Prachtig!

Boeken

Boeken,

Reizen is lezen. Nu lees ik thuis ook graag en veel maar reizen maakt een ware boekenwurm van me. Ter inspiratie voor iedereen die binnenkort op vakantie gaan mijn gelezen boeken op een rijtje.
Van Ian McEwan heb ik 'Atonement' en 'Solar' gelezen. Atonement is een prachtig boek over de stommiteit en ontwetenheid van een jong meisje. Solar is een moderner verhaal, waarin een volwassen man de ene stommiteit naar de andere maakt, en daar nog best tevreden over is. McEwan schrijft prachtig, elk boek weer.
Van Rohinton Mistry las ik 'Family Matters', ik vond het een sentimenteel geschreven boek. Beetje tuttig. Wel lekker dik, maar zijn eerste boek 'Fine Balance' vond ik prachtig. Family Matters ergerde me een beetje. Maar ik was in India, en dan is een boek lezen over India leuk.
Daarnaast heb ik 3 non-fictie boeken gelezen, waarvan 'Four Fishes' van Paul Geenberg, grote indruk op me maakte. Aan de hand van 4 vissen (zalm, tonijn, cod en bass) vertelt hij hoe het staat met de stand van de vis. Het is een beetje als 'Eating Animals' van Safran Foer, je stopt direct met het eten van vis na het lezen van dit boek. En dat moet misschien ook wel, want het is toch van de gekke dat wij in Europa tonijn eten uit Indiase Oceaan, of zalm uit Alaska.
Op, inmiddels mijn favoriete nieuwszender, Al Jazeera, zag ik vervolgens een schokkende documentaire over vistrailers uit Korea die voor de kust van een West-afrikaans land illegaal visvangen. Voor de straatarme lokale vissermannen is er geen vis meer over, en en-passant gaan hun netten ook nog eens kapot door de trailers. Hartverscheurend. En die vis beland via de fish-stickfabriek zo op onze Europese bordjes. Maar terug naar het boek: lezen! (En geen vis meer eten.)
De twee andere non-fictie boeken hadden bijna hetzelfde onderwerp: lady-boys. Een boek over de lady-boys van Thailand. En een over de lady-boys (Hijra's) van India. In India trekken groepen Lady-boys rond en zij verdienen hun geld door prostitutie, maar ook door stampij te maken. Ze gaan naar bruiloften en maken net zoveel stampij en gedoe tot dat ze geld krijgen om maar weer te vertrekken. We zaten een keer te eten in zuid India toen er een groep Hijra's binnen kwam. Ze zijn groot en indrukwekkend, flinke schouderpartijen, wat dat betreft zijn het echte mannen, maar ze zijn uitgedost als vrouwen en was een bijzondere clup paradijsvogels dat binnenkwam zetten. Ze zette het op een schreeuwen en uit alle hoekjes van het restaurant kwam personeel aanzetten. Uiteindelijk kregen ze geld. En de dikste, grootste Hijra bleef nog even achter om een chocolade croissant uit te zoeken en liep toen tevreden en parmantig achter haar vrienden aan. Dit soort dingen kunnen dus in India. Het boek dat ik las was een verschrikkelijk geschreven boek, 'The Truth about Me: A Hijra Life Story' by Revathi. Maar ik was blij een boek te vinden dat mij een klein beetje achtergrond gaf bij dit gekke fenomeen. Van het thaise boek ben ik helaas de titel van vergeten. Het was gelukkig een stuk beter geschreven en was een bundeling van verhalen van verschillende mensen. Ik las 'Pappilon' van Henri Charrierre. Een spannend vakantieboek. Het boek deed me denken aan Shantaram van Gregory David Roberts. Het boek dat elke India reiziger lijkt te lezen. Beiden schrijvers/ karakters vinden zichzelf goeie eerlijke mannen. Ze zijn een tikkeltje macho, en halverwege beiden boeken werd ik ze een beetje zat. Met hun heldenrol.
Ik las 'Neither here nor there' van Bill Bryson. Reisverhalen. Hij trekt van europese stad naar europese stad en weet daar smakelijk over te vertellen. Ik ging tenenkrommend, gniffelend, begrijpend, hoofdschuddend door dit boek. En ja knikkend. Want ik herkende veel, ook al speelt het boek zich in jaren 70 af.
Ken Follet, 'Code Zero'. Een spannend makkelijk te lezen flutboekje. Gelezen aan het strand. Prima voor vakantie maar ik ga geloof ik nooit meer iets van m lezen. Maar dan mijn favoriete vakantieboek: 'Brick Lane' van Monica Ali. Over een jonge meisje uit een dorpje in Bangladesh dat uitgehuwelijkt wordt aan een oudere man in London. Ze krijgen drie kinderen en een leven samen. Prachtig geschreven. Levendige karakters, een verdrietig en mooi boek. Een heerlijk vakantieboek. En het was voor mij heel levendig, beschreven plekken uit Dhaka, daar was ik geweest. Sylhet, daar was ik geweest. Een beschrijving van de mensen die bakstenen in stukjes hakken, dat had ik gezien. En tenslotte; van mijn lieve zus gekregen. 'Middlesex', van Eugine Stephanides. Over griekse familie die naar Detroit emigreert, daar kinderen krijgt van wie er één hermafrodiet blijkt. (lekker in mijn thema) Prachtig geschreven. Een beetje een gek boek. Maar daar hou ik juist wel van.
En dan wil ik pleiten voor Barbara Kingsolver: haar boeken 'Poisonwood Bible' en 'the Lacuna' zijn mooi, verdrietig, eerlijk. Ze hebben prachtige verhalen te vertellen en er zit een interessant vleugje geschiedenisles door heen. Lezen, lezen, lezen.

India de laatste dag van mijn reis

En toen was ik terug in het Indiase kustplaatsje. Om bij te bruinen, en omdat het dichtbij het vliegveld was. Ik wilde proberen de buikwrijvende hoteleigenaar, we noemen hem Rashid, te vermijden.
Dat mislukte. Ik liep 's ochtends het busstation, en daar stond hij, in de deuropeneing van zijn hotel, zijn tanden te poetsen. (tandenpoetsen is in India een hele openbare gelegenheid, op de een of andere doet iedereen dat op straat. Zelfs de mensen met badkamers. Ik weet niet wat dat is)
Rashid was verbaasd maar niet beledigd dat ik niet in zijn hotel sliep. En hij leek wel blij me te zien. Ik kreeg thee en ontbijt en hij vroeg; ' heb je het gehoord, van de moord?' Dat had ik. Er was een visserman vermoord, een week eerder.
Dus ik zei ja, de visserman. 'Oja, ja die ook, nee er is een nederlandse vrouw vermoord door haar vriend.' In een maand hadden er twee moorden plaatsgevonden in dit kleine kustplaatsje.

We reden naar zijn nieuwe hotel. Het was zondagochtend 10 uur, en kwamen we één van zijn bouwvakkers tegen. Hij was dronken. Rashid lachtte een vaderlijk, besmuikt lachje en we reden verder. We kwamen een andere medewerker van hem tegen. Tegen hem was Rashid minder vriendelijk. Ze hadden duidelijk woorden. En de man keek bezorgd en bang. Alles wat ik begreep was dat hij naar het ziekenhuis moest met zijn zoontje. Rashid startte de auto en vertelde dat de man 'm bedrogen had. Hij had mensen ingecheckt op een bepaalde datum, later de datum veranderd en zo twee dagen kamerhuur gestolen. 'Na alles wat ik voor deze man gedaan heb.'
'Is het geen vergissing probeerde ik nog?' Maar ik snap niets van dit land, en al helemaal niet hoe het is om tientallen Indiers voor je te hebben werken. Dus ik liet t maar. Maar de ogen de man leken me geen ogen van een dief.
Bij het hotel aangekomen waren enkelen mensen hard aan het werk en ik speelde wat de kindjes: gillend handjeklap met drie prachtige zusjes en van de moeder kreeg ik koffie en ontbijt. De kinderen en ik vergeleken onszelf: onze tanden waren allemaal wit. Ik had een roze huid, zij een bruine. We hadden allemaal een roze tong, en de huid onder onze nagels was ook roze. Maar mijn ogen waren blauw en van hen bruin. Er stond een mooi houten olifantje in het huisje (= 1 kamer en keuken in één en in een hoekje lagen de opgerolde slaapmatten en dekens), en er stond een klein marmeren potje. Ze lieten me de olifant zien. En ik kreeg het roze marmeren potje mee. 'My gift to you' zei de oudste. De moeder keek alles aan, met een mooie glimlach. 'U heeft prachtige kinderen', en dat was geen beleefheid. Het waren drie schitterende meisjes, met strakgekamde staartjes en keurige jurkjes. Ik kom daar dan als vreemde binnenwalsen en ik wordt behandeld als hoogbezoek. Terwijl ik toch niets te bieden heb dan wat vrolijkheid en contact met de kindjes. En dan krijg ik zomaar zoveel warmte terug. Het oudste meisje liet me de familiefoto zien: Papa, mama, de drie zusjes en het broertje. Die was er nu niet, die lag met koorts in het ziekenhuis. En terwijl ik naar de foto kijk realiseer ik me dat papa de man was die wij op straat waren tegengekomen. Die geld van Rashid gestolen had. Ik krijg een brok in mijn keel en realiseer me dit MOET een vergissing zijn. Dit is zo'n vriendelijk familie, hier zit geen greintje rottigheid in. Rashid roept me, we moeten gaan. Ik geef iedereen een snelle knuffel en met tranen stap ik in de auto. Wat een mooi begin van mijn laatste dag India. 'Are you sure they did not take anything from you?' zegt Rashid me als ik de deur dicht sla. Ik wordt intens verdrietig van deze opmerking en zeg m 'That i left with more than that I came with.' De rest van de rit terug zeg ik niets meer en realiseer me dat rijkdom in India je niet alleen macht brengt, maar ook achterdocht en paranoia. Ik moet toch maar uit de buurt blijven van deze man.