Boeken

Boeken,

Reizen is lezen. Nu lees ik thuis ook graag en veel maar reizen maakt een ware boekenwurm van me. Ter inspiratie voor iedereen die binnenkort op vakantie gaan mijn gelezen boeken op een rijtje.
Van Ian McEwan heb ik 'Atonement' en 'Solar' gelezen. Atonement is een prachtig boek over de stommiteit en ontwetenheid van een jong meisje. Solar is een moderner verhaal, waarin een volwassen man de ene stommiteit naar de andere maakt, en daar nog best tevreden over is. McEwan schrijft prachtig, elk boek weer.
Van Rohinton Mistry las ik 'Family Matters', ik vond het een sentimenteel geschreven boek. Beetje tuttig. Wel lekker dik, maar zijn eerste boek 'Fine Balance' vond ik prachtig. Family Matters ergerde me een beetje. Maar ik was in India, en dan is een boek lezen over India leuk.
Daarnaast heb ik 3 non-fictie boeken gelezen, waarvan 'Four Fishes' van Paul Geenberg, grote indruk op me maakte. Aan de hand van 4 vissen (zalm, tonijn, cod en bass) vertelt hij hoe het staat met de stand van de vis. Het is een beetje als 'Eating Animals' van Safran Foer, je stopt direct met het eten van vis na het lezen van dit boek. En dat moet misschien ook wel, want het is toch van de gekke dat wij in Europa tonijn eten uit Indiase Oceaan, of zalm uit Alaska.
Op, inmiddels mijn favoriete nieuwszender, Al Jazeera, zag ik vervolgens een schokkende documentaire over vistrailers uit Korea die voor de kust van een West-afrikaans land illegaal visvangen. Voor de straatarme lokale vissermannen is er geen vis meer over, en en-passant gaan hun netten ook nog eens kapot door de trailers. Hartverscheurend. En die vis beland via de fish-stickfabriek zo op onze Europese bordjes. Maar terug naar het boek: lezen! (En geen vis meer eten.)
De twee andere non-fictie boeken hadden bijna hetzelfde onderwerp: lady-boys. Een boek over de lady-boys van Thailand. En een over de lady-boys (Hijra's) van India. In India trekken groepen Lady-boys rond en zij verdienen hun geld door prostitutie, maar ook door stampij te maken. Ze gaan naar bruiloften en maken net zoveel stampij en gedoe tot dat ze geld krijgen om maar weer te vertrekken. We zaten een keer te eten in zuid India toen er een groep Hijra's binnen kwam. Ze zijn groot en indrukwekkend, flinke schouderpartijen, wat dat betreft zijn het echte mannen, maar ze zijn uitgedost als vrouwen en was een bijzondere clup paradijsvogels dat binnenkwam zetten. Ze zette het op een schreeuwen en uit alle hoekjes van het restaurant kwam personeel aanzetten. Uiteindelijk kregen ze geld. En de dikste, grootste Hijra bleef nog even achter om een chocolade croissant uit te zoeken en liep toen tevreden en parmantig achter haar vrienden aan. Dit soort dingen kunnen dus in India. Het boek dat ik las was een verschrikkelijk geschreven boek, 'The Truth about Me: A Hijra Life Story' by Revathi. Maar ik was blij een boek te vinden dat mij een klein beetje achtergrond gaf bij dit gekke fenomeen. Van het thaise boek ben ik helaas de titel van vergeten. Het was gelukkig een stuk beter geschreven en was een bundeling van verhalen van verschillende mensen. Ik las 'Pappilon' van Henri Charrierre. Een spannend vakantieboek. Het boek deed me denken aan Shantaram van Gregory David Roberts. Het boek dat elke India reiziger lijkt te lezen. Beiden schrijvers/ karakters vinden zichzelf goeie eerlijke mannen. Ze zijn een tikkeltje macho, en halverwege beiden boeken werd ik ze een beetje zat. Met hun heldenrol.
Ik las 'Neither here nor there' van Bill Bryson. Reisverhalen. Hij trekt van europese stad naar europese stad en weet daar smakelijk over te vertellen. Ik ging tenenkrommend, gniffelend, begrijpend, hoofdschuddend door dit boek. En ja knikkend. Want ik herkende veel, ook al speelt het boek zich in jaren 70 af.
Ken Follet, 'Code Zero'. Een spannend makkelijk te lezen flutboekje. Gelezen aan het strand. Prima voor vakantie maar ik ga geloof ik nooit meer iets van m lezen. Maar dan mijn favoriete vakantieboek: 'Brick Lane' van Monica Ali. Over een jonge meisje uit een dorpje in Bangladesh dat uitgehuwelijkt wordt aan een oudere man in London. Ze krijgen drie kinderen en een leven samen. Prachtig geschreven. Levendige karakters, een verdrietig en mooi boek. Een heerlijk vakantieboek. En het was voor mij heel levendig, beschreven plekken uit Dhaka, daar was ik geweest. Sylhet, daar was ik geweest. Een beschrijving van de mensen die bakstenen in stukjes hakken, dat had ik gezien. En tenslotte; van mijn lieve zus gekregen. 'Middlesex', van Eugine Stephanides. Over griekse familie die naar Detroit emigreert, daar kinderen krijgt van wie er één hermafrodiet blijkt. (lekker in mijn thema) Prachtig geschreven. Een beetje een gek boek. Maar daar hou ik juist wel van.
En dan wil ik pleiten voor Barbara Kingsolver: haar boeken 'Poisonwood Bible' en 'the Lacuna' zijn mooi, verdrietig, eerlijk. Ze hebben prachtige verhalen te vertellen en er zit een interessant vleugje geschiedenisles door heen. Lezen, lezen, lezen.