Sneeuw

Nederland loopt vast in al die sneeuw. Maar ik geniet ervan. Ik geniet van die dikke handschoenen, van mijn stevige schoenen, van het gekraak van de sneeuw en van de geluiden die allemaal anders zijn nu ze weerkaatsten op sneeuw ipv op beton, asfalt en dakpannen.

En we moeten een hoop flauwekul achterwege laten want daar is nu geen tijd voor: we doen alleen die dingen die er echt toe doen en die doen we dan ook langzaam, precies en vol aandacht. Anders gaat het mis. En dat bevalt me wel.

Een ding heb ik gisteren met open mond bekeken:
Scene: glibberige B weg in de Alexanderpolder, T kruising, veel sneeuw. Een hele hele dure Asthon Martin (pakweg 2 a 3 ton) die met spinnende, draaiende banden, en dus zonder grip de bocht door kwam. Mevrouw die gewoon met een hand aan het stuur en een hand aan haar telefoon haar gesprek bleef voeren.

Dan het oude stel die ik net tegen kwam: een Opel Kadett ouder dan de mijne (dus pakweg 1971, 1969 misschien wel) heel langzaam de straat door glibberde. Dat geeft me hoop dat ik toch met de kerstdagen de stad uit kom met mijn autoo'tje.
Wegrijden in zijn 2 en ontkoppelen bij glijen.! Maar ik blijf het eng vinden en voorlopig fiets ik gewoon op dikke winterbanden overal naar toe. Met dikke handschoenen aan en een dikke glimlach op mijn kop.