Kermis

Soms is het net of ik op de kermis ben. Net als de kermis is India luid, vrolijk, vibreert met energie en er is eindeloos veel te zien. Sommige dingen die ik zijn letterlijk kermis-attracties: met een groot geweer gekleurde balonnen schieten ( en jaaaaa ik was best goed!), suikerspinnen en enorme roze knuffels te koop. Maar deze kermis heeft ook een misselijkmakende kant. De ene hoek om is daar ineens een vuilnisbelt met scharrelende kippen, varkens en kinderen. Of ligt er een riksja-bestuurder opgekruld in slaap, onder zijn riksja. Anderen liggen opgekruld in slaap, zo naast de stoep. 9 jarige jongetjes die hardwerkende volwasssen lijken.
Gelukkig is vrolijke kant eindelozer want de volgende hoek heeft heerlijke chai (thee) borrelend in een enorme pot en geserveerd in ongebakken klei-kopjes. Weer de volgende hoek heeft geweldig eten; samosa's, bahijees en egg-rolls. En weer de volgende hoek heeft een ultra-moderne Nike-store met roze/grijze Nikes en 40% discount borden in de etalage. Of er staat een ingezeepte man, hij zwaait vrolijk terwijl hij zijn ochtendbad neemt.
En net als de echte kermis is luid en chaotisch, soms sprookjesachtig en soms gewoon teveel. Dan is er het volgende toeristen-strand of een hotelkamer met HBO (en Sex in the City) Maar wat het vooral zo bijzonder maakt is dat het allemaal kan. Dat je een gigantisch marktgebouw binnenstapt opzoek naar een camera-repair-shop. En dan 2 hoog, nagenoeg onvindbaar zit een jongeman met een kleine bureau-lamp. Hij beloofd even naar de camera te kijken. Twee uur later lag de camera volledig ontmanteld op zijn bureau en weer twee uur later werkte de camera weer soepel en perfect. En dat alleen is niet het succes. Het succes is ook dat het je lukt in een kolkende wereldstad van Kolkata om een camera-repairshop te vinden.

Toeristen-land

Vandaag ben ik niet in India maar in Toeristen-land. We liggen met onze wit/rode/bruine lijven op het strand. We lopen in flodderige hippie-kleren door de straatjes. (met een flodderige hippie tasje over onze schouders)We ruiken naar zonnebrand en we lezen Shantaram. We drinken fruit-juices en eten veel te dure maaltijden in restaurant met namen als "Little Tibet", "Blue Moon": of "Green Palace". Sommigen van ons staan vroeg op voor een yoga-sessie, anderen van ons gaan laat naar bed en drinken bier.
We zijn prachtig, uniek, dragen kraalkettinkjes en tatooages. En zitten nog steeds vast geplakt aan onze telfoons, ipads en laptops. En het is heerlijk in Toeristen-land. Maar beschamend is het ook. Onze bubble. Met onze rijkdom, ons waterverbruik, onze plastic consumptie en onze voedselverspilling. (gisteren viel er een halve hamburger uit de hemel. Een kraai had de hamburger van een bord gestolen maar zijn maaltijd viel halverwege de vlucht uit de hemel. Precies voor onze voeten)

Deze luie stranddagen, ze zijn heerljik en je hebt ze nodig in dit land. Maar gisteren wandelden we naar de stad en kwamen langs een offering, aten heerlijk kip in een piepklein afhaaltentje,en kochten fruit bij Omaba (naar Obama), een tandeloze fruitverkoper die apetrots was dat we in zijn winkeltje waren. Ik ben er nog niet uit waar ik me beter thuis voel. In Toeristen-land India is het onstpannen en relaxt. Maar het echt India mag dan vies en chaotisch zijn. Het is er ook vrolijk en verrassend. En ik schaam me minder voor mijn witte, lompe aanwezigheid. Want we zijn ook een stelletje vreemde vogels hier in Toeristen-land India.
Liefs Marike

Trein

Langzaam komt de trein weer op gang en mijn neus probeert de intense pisgeur te verdringen. India stinkt. Er is de bijtende stank van brandende hoopjes afval. De sluimerende stank van vervuiling in de lucht. En dan is er nog de milde stank van een schoolklas 14jarige jongens, in de bus.

Ik zit al uren in de trein en de tocht zal nog uren duren. Mijn uitzicht is fenomenaal. Palmbomen, rijstvelden, grote rivieren. In de trein komen de chai- en samosa-verkopers voorbij. Een piepjonge moeder en haar baby komen bedelend langs en de travestiet die langskomt troggelt het meeste geld af van iedereen. Hij/zij is dan ook redelijk intimiderend. Maar ik krijg een enorme smile en een ferme hand-shake. (female bonding)

Als ik uit het raam kijkt valt some een klein detal me op. Een detail dat mij vertelt; 'hier woon ik'. Ik die bij dit vuurtje in de keuken hoort. Of ik die de televisie aan heeft. Of ik, moeder die bij dit hurkende kind hoort.

En ik, ik ben in India, neem het in me op, wordt vrolijk van de glimlachen, van de prachtige snorren, van het heerlijke eten (nee ik ben nog niet ziek geworden) En van verhalen die ik hoor. Ik India.

India

India, januari 2012

Mijn kennismaking met India was het AirIndia toestel dat we namen vanaf London Heathrow. De stoel van de Amerikaan was kapot en de knopjes van de afstandsbediening waren weg. Maar gelukkig vloog het toestel nog wel (hoewel AirIndia op het punt staat bankroet te gaan.. als dat maar goed gaat... ik moet ook wel weer terug.) en kwamen we eerder dan verwacht stonden we op het donkere koude mistige vliegveld van Delhi. We verbleven in een zakenhotel vol Indiers in een kamer zonder raam. Zo kwam het datwe op de tweede dag pas na 14 uur wakker werden. Delhi had vooral in de avond iets apocalyptisch. Het was er koud, stoffig, en overal op straat brandden vuurtjes en stonden er mannen gehuld in bruine dekens. Bij sommige restaurantjes zaten daklozen/ arme mensen gehurkt naast elkaar (als vee) te wachten op wat naan met dal of aardappels. We dronken chai in een van de kleine chaitentjes en lieten alles maar over ons heen komen. Inmiddels zijn we een week verder en zijn we in Mumbai geweest; ook hier op straat hoopjes mensen. Slapend. Of slapend in de gang van het hotel. Deze keer had het hotel wel een raam maar ook bedbugs. Die het vooral op de Amerikaan voorzien hadden en niet op mij. Nu zijn we aan de kust, en slapen we in een blauwe hotelkamer. Vanochtend heb ik op een dak van een huis yoga gedaan, een kleine pezige Indier met gitzwarte ogen was mijn instructeur. "No chocolate, No Coffee!"
Maar er zit een een restaurantje met geweldige koffie, en er werkt een geweldige serveerster. Als ik binnenstap staat de cappucino al bijna voor mijn neus. Dit is even een comfortable tussenfase. Een noodzakelijke tussenfase ook. Vol met blanke toeristen maar ook typisch India: smeulende hoopjes afval en koeien op straat.
Onze dag zit vol kleine sucessen: kaartjes geregeld voor de treinreis, de aanschaf van een stekker. Goede samosa of heerlijke chai.
Alles wat je over India hoort klopt: het is armer en viezer dan je voor kunt stellen. Rechts op het strand staan de tafeltjes romantisch gedekt met kaarsje en 5 meter verderop liggen 5 mannen zij aan zij te slapen. Het ergste van alles is dat het zo acceptabel lijkt als je hier bent. Het hoort bij dit land, bij deze maatschappij. Maar een twee-jarige die met zijn moeder, vader en zusje op 2m2 stoep leeft, speelt en slaapt, dat zou toch niet acceptable moeten zijn.

Liefs Marike.