India

India, januari 2012

Mijn kennismaking met India was het AirIndia toestel dat we namen vanaf London Heathrow. De stoel van de Amerikaan was kapot en de knopjes van de afstandsbediening waren weg. Maar gelukkig vloog het toestel nog wel (hoewel AirIndia op het punt staat bankroet te gaan.. als dat maar goed gaat... ik moet ook wel weer terug.) en kwamen we eerder dan verwacht stonden we op het donkere koude mistige vliegveld van Delhi. We verbleven in een zakenhotel vol Indiers in een kamer zonder raam. Zo kwam het datwe op de tweede dag pas na 14 uur wakker werden. Delhi had vooral in de avond iets apocalyptisch. Het was er koud, stoffig, en overal op straat brandden vuurtjes en stonden er mannen gehuld in bruine dekens. Bij sommige restaurantjes zaten daklozen/ arme mensen gehurkt naast elkaar (als vee) te wachten op wat naan met dal of aardappels. We dronken chai in een van de kleine chaitentjes en lieten alles maar over ons heen komen. Inmiddels zijn we een week verder en zijn we in Mumbai geweest; ook hier op straat hoopjes mensen. Slapend. Of slapend in de gang van het hotel. Deze keer had het hotel wel een raam maar ook bedbugs. Die het vooral op de Amerikaan voorzien hadden en niet op mij. Nu zijn we aan de kust, en slapen we in een blauwe hotelkamer. Vanochtend heb ik op een dak van een huis yoga gedaan, een kleine pezige Indier met gitzwarte ogen was mijn instructeur. "No chocolate, No Coffee!"
Maar er zit een een restaurantje met geweldige koffie, en er werkt een geweldige serveerster. Als ik binnenstap staat de cappucino al bijna voor mijn neus. Dit is even een comfortable tussenfase. Een noodzakelijke tussenfase ook. Vol met blanke toeristen maar ook typisch India: smeulende hoopjes afval en koeien op straat.
Onze dag zit vol kleine sucessen: kaartjes geregeld voor de treinreis, de aanschaf van een stekker. Goede samosa of heerlijke chai.
Alles wat je over India hoort klopt: het is armer en viezer dan je voor kunt stellen. Rechts op het strand staan de tafeltjes romantisch gedekt met kaarsje en 5 meter verderop liggen 5 mannen zij aan zij te slapen. Het ergste van alles is dat het zo acceptabel lijkt als je hier bent. Het hoort bij dit land, bij deze maatschappij. Maar een twee-jarige die met zijn moeder, vader en zusje op 2m2 stoep leeft, speelt en slaapt, dat zou toch niet acceptable moeten zijn.

Liefs Marike.