De trein boemelt in een heel langzaam tempo richting India. Ik kijk naar buiten, naar de weggetjes, de fietsen en de gekleurde vrachtwagens. Dit groen, bruine land.
En ik kijk naar de rijstvelden. Het is het droge seizoen en dus eigenlijk kan de rijst helemaal niet groeien maar er staan overal grote pompen in het midden van de velden en die pompen grondwater op om het land te irrigeren. Er is ook veel rijst nodig om de bevolking van dit dichtbevolkte land te voeden. Maar de grijze klei van Bangladesh bevat arsenicum. Kleine hoeveelheden, maar toch. Door het oppompen van het water vergiftigt het water met de arsenicum de rijst. En de rijst vergiftigt de bevolking van Bangladesh. Daar gaat wel 20 tot 30 jaar overheen, maar dan kun je heel ziek worden, en uiteindelijk sterf je. Dus al die pompen die water uitspuiten, het maakt me wel verdrietig. Al die mooie aardige mensen in dit land. Ik hoop dat dit land een stapje maakt, een stapje richting rijkdom en weg van de intense armoede.
Mooi land.
No comments:
Post a Comment