Stadsgiraffe

De eerste periode in India had ik vaak het gevoel in een roman van Salman Rushdie beland te zijn. De chaos van de steden, de trappenhuizen en achter elke deur een hotel, schooltje of een kantoortje. En op het dak dan ineens een toilet en een 'badkamer'. En als ik dan nog eens goed om me heen keek zag je dat weggepropt op dat dak ook nog een paar families woonden. Met een seniele oma of een gokverslaafde oom, zo stelde ik me dan voor. Een nacht, we sliepen in een hotel 5 hoog achter aan een galerij werden we wakker van een intens schreeuwende man. Een gek, een dronkelap. Ik weet het niet. Maar het pastte perfect in mijn beeld van India.

Maar mijn eerste dag terug in India had ik het gevoel in een foto van Jan Banning beland te zijn. Ik had ontdekt dat mijn visa maar tot 27 maart liep, en mijn ticket uit India is op 28 maart. Ik speelde nog even met de gedachte om op 28 maart de domme onschuldige toerist te spelen maar toen iemand het woord 'Visa Violation' gebruikte heb ik snel mijn kop uit het zand getrokken en zo zat ik om half tien bij Foreign Regional Registration Office. Dat pas op half 11 open ging. Ik stak de drukke 4-baans weg over (vluchtheuvel in het midden) en dronk koffie.

Om half 11 was ik terug en meldde me bij mannetje I. Het was een kantoor met een mooie houten deur in het midden, een grote archiefkast links en een grote archiefkast rechhtts.van de deur. Achter de deur nog een kantoor en voor de deur 4 mannen achter hun typemachines en faxen.
Mannetje I vertelde me te wachten op mannetje II, die later zou komen. Ik wachtte. Mannetje II vertelde me te wachten op de chief, die later zou komen.
Ik ging weer de 4-baans weg over en dronk koffie en anderhalf uur later zat ik bij de chief. Die had binnen 30 seconden besloten dat er geen enkel probleem was en hij krabbelde iets op een klein briefje. Terug naar Mannetje II.
Hij wilde een kopie van mijn paspoort (check!) en een kopie van mijn ticket (check!) en een kopie van mijn visa. Die had ik niet dus weer de weg over op zoek naar een 'Xerox'. (kopieer-machine)
Tom Waits verteld op een van zijn platen dat muzikanten nooit buiten muziek opnemen omdat ze bang zijn dat een haan op het verkeerde moment kraait. " Daar hoef je helemaal niet bang voor te zijn" zegt ie, " Een haan zal precies op het juiste moment kraaien." Daar moest ik steeds aan denken bij het oversteken. Want oversteken in India is nogal een klus, maar elke keer als ik weer naar de overkant moest was het verkeer even stil. En hup hup hup kon ik zonder enkel probleem naar de overkant.
Ik heb die dag nog 4 x de weg overgestoken maar elke keer had ik het geluk van een lege 4-baans weg!

Toen al mijn kopieen in orde waren zei Mannetje II me de volgende dag terug te komen. Ik vloog de volgende dag naar het zuiden! Ik gaf een zielige blik en zei ferm dat dat echt niet ging lukken. Vervolgens heb ik daar nog uren gezeten. Mannetje III knoopte tergend langzaam files bij elkaar. Af en toe ging de deur naar het kantoor open en dan had ik zicht op een vrouw die met haar ogen dicht achter haar bureau zat. Aan het einde van de middag moest ik naar de accountants, om te betalen. Dat waren 9 accountants. 8 mannen, 1 vrouw. Zij ging door al mijn papieren, keek moeilijk, ging nog 9 keer door mijn papieren, bleef moeilijk kijken en had een discussie met Mannetje IV, die met me meegelopen was. Een dikke accountant controleerde alle nummers op mijn biljetten en na 35 minuten kreeg ik een bonnetje dat ik betaald had. Al die tijd had ik naar de accountants gekeken. Niemand heeft gedurende die 35 minuten iets gedaan. Ze lummelde, kletsten, wiebelde op hun stoel, liepen rond. Een man voerde een telefoongesprek.
Terug naar Mannetje II. Hij stempelde mijn paspoort en riep mannetje V. Die liep weg met mijn paspoort en ging naar buiten naar de kopieer-shop.


Hierna af mannetje II mijn paspoort en ik had 3 dagen verlenging! Gelukt! In eene dag! En nu naar de kapper! Het is tenslotte uit met mijn vriendje, ik enik wil een stuk van mijn aa har af!